نقد و بررسی آموزش مداوم از منظر پست مدرنیسم

در چند دهه اخیر، دیدگاه فلسفی و اجتماعی نوینی در آثار متفکران فرانسوی چون دریدا، فوکو و لیوتار مطرح گردیده است که از آن به "پست مدرنیسم" یادشده است. این دیدگاه همچنان در قلمروهای مختلفی چون فلسفه، سیاست، فرهنگ و علوم اجتماعی مباحث جدیدی را برانگیخته، در عرصه تعلیم و تربیت نیز پرسشها و نگرشهای جدیدی را باعث شده است که در آثار اندیشمندان پست مدرنی چون ریچارد رورتی و هنری ژیرو دیده می شوند. از طرف دیگر، در دهه های اخیر توسعه دانش به معنای توسعه اطلاعات عمومی، اجتماعی، فرهنگی، علمی و تکنولوژی اهمیت زیادی پیدا کرده است و دانش از جنبه نظری محض خارج شده و جنبه کاربردی و سودمندی آن نقش محوری پیداکرده است؛ بطوریکه امروز در دهه آغازین قرن بیست و یکم، تولید دانش- محور، اقتصاد دانش محور، شهروند دهکده جهانی بودن و جامعه مطلع و درحال یادگیری از ملاکهای توسعه یافتگی کشورها محسوب می شود.از این رو با توجه به گسترش فنآوری اطلاعات و ارتباطات کارکردی جدید برای آموزش و پرورش شکل گرفته که به تبع آن آموزش مداوم به عنوان رویکردی نو در مقابل کاستیهای نظام آموزش رسمی، مطرح شده است. در این پژوهش تلاش شده که بر اساس رویکرد پست مدرن آموزش مداوم مورد بررسی قرار گیرد و معلوم گردد که آموزش مداوم در اثر پذیرش رویکرد پست مدرن ناگزیر است که ویژگیهایی را در خود بپذیرد. بر این اساس نتیجه گرفته شده که آموزش مداوم پست مدرنیستی باید خود را با مولفه های رویکرد فلسفی پست مدرنیسم که عبارتند از ساختارشکنی، شهروند انتقادی، عدم قطعیت، نسبیت گرایی، حمایت از برنامه های فرهنگ عمومی و گفتمان مبتنی بر گفت و شنود، خودآفرینندگی، تفکر نقادانه همراه کند.